Ochtendgrijs

Dominique Leroy stapt na vijf jaar als Proximus-CEO over naar het Nederlandse KPN. Dat doet ze, aldus de Vlaamse meerderheid, omdat er bij Proximus niet genoeg mag worden geschoven – d’r nieuwe werkgever betaalt zowat het dubbele. Het loonplafond, luidt het, moet weg. Betaal peanuts en je krijgt monkeys, weet je.

Zelf heb ik me meer dan eens laten vertellen dat de verloning van CEO’s zelden correleert met de aandeelhouderswaarde die ze creëren, en dus heb ik er even de koersgrafiek van Proximus – over diezelfde vijf jaar, ruwweg – bijgenomen. (Ter vergelijking: de BEL20¹ is er in dezelfde periode met een 14% op vooruitgegaan. Mijn eigen werkgever ging net niet maal drie.)

Leroy heeft er met andere woorden een zodanig schabouwelijk parcours opzitten dat kwatongen zich luidop afvragen of ze überhaupt d’r basisloon wel heeft verdiend. U en ik weten beter: ’t is al de schuld van dat loonplafond.

Scratch that. Sinds haar exacte aantreden, weet De Tijd, bracht Proximus, inclusief dividend, zijn aandeelhouder een fraai rendement van 65% op, zo’n 9% op jaarbasis. En da’s heel wat beter dan (buitenlandse) sectorgenoten, waaronder het eerder vermelde KPN.

Het loonplafond, dat met andere woorden een uitstekend CEO vijf jaar niet leek te deren, is geen handicap, maar een zegen!

1. Natúúrlijk keert een semi-voormalig staatsbedrijf flink meer dividend uit dan de BEL20 gemiddeld, maar leest u vooral verder. U zult merken dat ik mw. Leroy niks kwalijk neem.

Een eventuele klimaat- of koolstoftaks heeft niks met betutteling te maken, maar alles met het responsabiliseren van individuen.

Hoe je ’t ook draait of keert, in Vlaanderen zijn op dit moment de gevolgen van een globale klimaatverandering voor rekening van de belastingbetaler. Of het nu om landbouwsteun gaat bij vaker voorkomende lange periodes van droogte, het eindelijk op poten zetten van een degelijke Vlaamse waterhuishouding, of toenemende kosten in de zorg.

Die belastingbetaler het leven wat makkelijker maken, kan prima, door de individuele vervuiler om een eerlijke bijdrage te vragen. Zijn of haar persoonlijke keuzes brengen immers voor iedereen gevolgen met zich mee – externaliteiten, noemen economen dat – die vandaag in de prijs van pakweg een vliegticket niet terug te vinden zijn.

Dat wél doen, heeft twee duidelijke voordelen. Zoals gezegd helpt een meer faire prijs de externe kosten dragen. Daarnaast doet hij consumenten – en, wie weet, producenten – mogelijk even stilstaan bij voornoemde keuzes. Helaas: onder het mom van responsabilisering moet zowel ‘gratis’ water als een inburgeringscursus per se betalend worden, maar de uitstoot van broeikasgassen niet.

Eigenlijk is niets doen hier gelijk aan ‘pamperen’. ‘De maatschappij zal er wel voor opdraaien’, zeg je dan, in plaats van individuen voor hun verantwoordelijkheid te stellen. De grap is natuurlijk dat ‘verstandig rechts’ anderen net dát graag verwijt.

Mooi geprobeerd, maar als de N-VA mede ‘het bedje heeft gespreid voor extreemrechts’ heeft dat minder te maken met haar ‘harde migratiestandpunten’ dan met de manier waarop ze die richting gemeenteraadsverkiezingen en naar aanleiding van het Marrakechpact, dat de partij zelf mee onderhandelde, in de markt heeft gezet.

Misschien – neen, waarschijnlijk – heeft het schier eindeloze getoeter het aantal overlopers effectief beperkt, maar wie zelfs vanuit zijn zelfverklaarde droomcoalitie beweert dat ‘links’ alles naar de knoppen blijft helpen, die heeft het ook en vooral aan zichzelf te wijten wanneer mensen voor ‘nog rechtser’ kiezen.

Terwijl vandaag een aanzienlijk stuk van de radicaal-rechtse taart nog de N-VA toekomt, is die taart wel weer wat groter geworden. Zo gaat dat immers, wanneer je populairste staatssecretaris bewust credibiliteit verleent aan iets als InfoWars.