Jaloers

Vanochtend ben ik tegen véél beter weten in nog ‘ns op Twitter wezen kijken, alwaar eigenaars van een vakantieappartementje boven de wet menen te staan en wie vraagt de coronamaatregelen te respecteren van jaloezie betichten. Jep, stikjaloers ben ik op — komt-ie — wie zich een leven lang elk plezier heeft ontzegd om toch maar een plekje aan onze dichtgebetonneerde kust te kunnen bemachtigen.

Bij toeval vat Joël De Ceulaer het voor een keer redelijk samen, wanneer hij schrijft dat inzake het overheidsoptreden naar aanleiding van COVID-19 ‘de mensen die tevreden zijn zich grote zorgen over het klimaat maken, geen plastic rietjes meer gebruiken en voor een federale kieskring zijn, en de mensen die boos worden tegen migratie zijn en voor kernenergie, en graag willen dat Vlaanderen onafhankelijk wordt.’

Tot die laatste club behoort ook Theo Francken, voormalig staatssecretaris voor, en tegenwoordig vooral tegen, asiel en migratie. Die vindt woonstbetredingen (door de politie, red.) zonder gerechtelijk bevel een must in de strijd tegen mensen die ongewettigd in ons land verblijven en absoluut een brug te ver tegen die die vandaag ongewettigd aan ’t zeetje vertoeven.

Wegblijven, zowel van onterecht populaire vakantiebestemmingen als van ‘sociale media’, is meer nog dan anders de boodschap.