Mooie, mooie woorden

Je eigen blog als uitvalsbasis. Handig wanneer sociale media het – figuurlijk of letterlijk – laten afweten. Het is in ieder geval waar ik naartoe wil.

Het postkantoor is dicht. Ziekte.

Luxemburgs premier Xavier Bettel legt uit (in De Tijd):

Politiek is anders dan vroeger en sociale media spelen daarin een rol. Ik merk dat ik vaak meer moet verdedigen of ontkennen dan aankondigen. Vandaag nog zei iemand me dat mijn grootste realisatie de invoering van het homohuwelijk was. Dat klopt niet: alles was voorbereid door de vorige coalitie.

Ik doe in zulke mate aan zelfkritiek dat zowat elke poging tot schrijven in de prullenmand belandt, veelal vóór en desnoods na publicatie.

Heel wat meninkjes vind ik ronduit irrelevant, zie je, en waarom zouden voor mij andere regels gelden?

De meeste online commentatoren verkopen op doorgaans doorzichtige wijze vooral zichzelf. Wil ik dáárbij horen?

Ik zie wie die leest nu al met de ogen rollen. Tientallen bemerkingen heb ik.

Lukt het ditmaal?¹

1. Hou 0p, jom. No one cares. ↩

Twee jaar heb ik het volgehouden, twee jobs anderhalve job én regelmatig twitteren. Ik schreef er in een ondertussen verwijderd bericht al ’ns over, over dat platform. Over hoe ik er eerst vooral dacht te leren van monumenten in het webdesign en bloggers avant la lettre, genre Jeffrey Zeldman. Over hoe ik er enkele fijne opdrachten aan overhield. En over wat ooit ’n soort groepschattoepassing voor techneuten was en nu een platform – nog maar één – voor kwakzalvers, gladjani en roepers. Ik zou het toen nog even volhouden.

***

Ik heb een hekel aan roepers. En aan mensen die naar roepers opkijken, in mindere mate. Als volbloed eenzaat en eigenaar van meer dan twee hersencellen bezoek ik zo min mogelijk mogelijk de supermarkt en blijf ik ver weg van de commentarensectie op HLN.be. Laat ik ook de commentarensectie die Twitter heet maar wat vaker mijden.

Duizend euro. Per dag. Daarover gaat het, meer dan over eventuele schijnzelfstandigheid of het met de voeten treden van allerlei procedures rond goed bestuur. Helaas.

Alleen, het klopt niet. Of niet helemaal. Want als er per jaar niet meer dan 175 dagen worden aangerekend¹ en de man in kwestie zelf z’n vakantiegeld en dertiende maand moet bekostigen, net als z’n maaltijdcheques en salariswagen, dan bedraagt z’n bruto ‘maandsalaris’ niet meer dan pakweg 11.350 euro. Nog steeds erg veel geld, maar niet de 20.000 euro of meer die sommigen in gedachten hebben. En van die 11.350 euro moeten nog onkosten² en socialezekerheidsbijdragen betaald, en een fiks bedrag aan belastingen.

En zo houdt de man, toch een IT-directeur, maandelijks nog een dikke vijfduizend³ euro voor zich. Een beetje zoals al die anderen in zijn branche, dus.

Voor wie graag met twintig dagen in de maand rekent: dat is tweehonderdvijftig euro per dag.

En laat nu, ter lering ende vermaak, eens een hele dag een loodgieter voor je werken.

1. Voor de doorsnee werknemer die recht heeft op 20 vakantie- en 12 ADV-dagen telt een jaar zowat 219 werkdagen. ↩
2. De gemiddelde werknemer heeft jaarlijks recht op een forfaitaire aftrek van ruim 4300 euro. Een zelfstandige moest tot voor kort al zijn of haar kosten bewijzen. ↩
3. Of een kleine zesduizend, weet ik veel. ↩

Niks mis met medeleven, maar met steeds opnieuw alleen maar medeleven kom je volgens de bedenkers van Thoughts & Prayers: The Game ook niet zo heel veel verder.